«Ազգային Առաջընթաց» կուսակցության վարչության անդամ Լուսինե Հարոյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է. «Նայում եմ ինչ է կատարվում Հայաստանում և առաջին անգամ վերջին 20 տարիների ընթացքում արտագաղթելս գալիս է: Սա է՞ր ձեր սիրո և հանդուրժողականության հեղափոխությունը: Հայաստանում երբեք նման ահավոր բարոյա~հոգեբանական իրավիճակ չի ստեղծվել, ինչպիսին հիմա է: Եվ սարսափելին այն է, որ այդ իրավիճակը վերածվում է իրավական անարխիայի: Ի՞նչ է նշանակում քաղաքական օպոնենտին լինչի դատաստանի ենթարկել սեփական հայեցողությամբ և դեռ լկտիաբար պարծենալ դրանով: Նարեկ Մալյանը երբեք աչքիս լույսը չի եղել, ավելին, իմ հասցեին էլ, մեղմ ասած, ոչ բարենպաստ է խոսել, բայց ես հեղափոխություն չեմ արել նրա համար, որ նախկին տականքների փոխարեն հայտնվեն ինքնահաստատման կարիք ունեցող երիտասարդներ, որոնք կարծում են, թե իրենց ամեն ինչ կարելի է: Հիմա ինչ, Հայաստանում կան արտոնյալ խավեր, որոնց հետ եթե համաձայն չես, կարող ես հայտնվել աղբամանու՞մ: Կամ ինչ-որ մի սուբյեկտ կարող է թույլ տալ իրեն նման խայտառակ արտահատություններ և անպատիժ մնա՞լ: Ընդ որում, սրա գրառումը հետևել է Փաշինյանի այն գրառմանը, որ բռնությունը դատապարտելի է ամեն դեպքում: Երևի հասկացել է, որ ձևական գրառում է, որովհետև այս խայտառակ բարոյա-հոգեբանական մթնոլորտը սկսվեց հենց ձեզնից, պարոն Փաշինյան, երբ դուք ձեր աջակիցներին թույլ տվեցիք ձեր գրառումների տակ հայհոյել և սարսափելի լուտանքներ թափել մարդկանց հասցեին, որոնք քննադատական խոսք էին հնչեցնում: Որևէ անգամ որևէ թեթև խոսքով դուք չսաստեցիք այդ վհուկների խրախճանքի վակխանալիան: Հիշում եմ, թե ոնց էի վրդովվել, երբ Արփինե Հովհաննիսյանը սրան մտավոր հետամնաց էր անվանել, բայց փաստորեն ճիշտ էր արել, քանի որ միայն մտավոր հետամնացը կարող էր դաունի համախտանիշ ունեցողների մասին այս կերպ արտահայտվել: Չնայած դատելով այս գրառման առաջին մասից, Ֆրեյդն էլ այս դեպքում ահագին գործ ունի անելու: Հ.Գ. Այսինքն, լավ էլ սիրո և հանդուրժողականության հեղափոխություն էր, օրինակ, ամենամեծ թալանչիների նկատմամբ, որոնք իբր մինչև վերջին կոպեկը պիտի հետ տային»: